Legenda: RL-D (rode lijstnotatie in Duitsland - F.Köhler & B.Klausnitzer - 0: uitgestorven, 1: met uitsterven bedreigd, 2: zeer sterk bedreigd, 3: bedreigd) / RL-D (red listnotation in Germany - F.Köhler & B.Klausnitzer - 0: extinct, 1: on the verge of extinction, 2: strongly threathened, 3: threatened)

De keverfamilie van de Rhipiphoridae (waaierkevers) telt in Midden-Europa slechts één genus dat wordt vertegenwoordigd door vijf soorten. Voor onze fauna is enkel de 'wespenkever' of Metoecus paradoxus gekend.

Het is een kever met een apart uiterlijk. Op het eerste zicht lijkt het eerder een soort vlieg of stevig uitgegroeide mug. De antenne's zijn vedervormig. Het dier heeft lange dunne poten en de dekschilden lopen puntig uit. De kever heeft een verborgen levenswijze. M. paradoxus wordt door licht aangetrokken. Vooral nachtvlinderwaarnemers kunnen de kever aantreffen bij hun nachtlampen.

De kever heeft een bijzondere levenswijze. De larve van M. paradoxus ontwikkelt zich hoofdzakelijk in de nesten van de gewone wesp (Vespula vulgaris). Ook uit de nesten van de Duitse wesp (Vespula germanica) is de kever gemeld. De keverlarve voedt zich met de larve van de wesp en komt volledig tot ontwikkeling in een raatkamer van zijn gastheer. In wespennesten kan het dier soms in grote aantallen optreden. Buiten deze niche wordt de kever zelden aangetroffen.

Hoe kan je de kever opsporen? Je kan gericht op zoek gaan naar nesten van zijn gastheer (de gewone wesp). Maar deze nesten uitpluizen op de aanwezigheid van de kever is geen aangename bezigheid. Dit is echter wel de enige manier om met een grotere kans de kever aan te treffen. Een veiliger, maar meer onzekere methode, is het gebruik van nachtlampen.

verspreiding Vespa vulgaris in Limburg (bron: 'Onze sociale wespen', 2005)

Daar de gastheer vrij algemeen voorkomt, zou de kever ook ruim verspreid moeten zijn. Maar in de Duitse rode lijst is de kever opgenomen als "bedreigde" soort. Vermoedelijk is dit voor een deel te wijten aan zijn bijzondere en verborgen levenswijze. De kans om de soort buiten de wespennesten aan te treffen is klein. Bovendien wordt het dier niet steeds als 'kever' herkend. Keversoorten die in hun ontwikkeling van wespen of bijen afhankelijk zijn, komen zelden in grote aantallen voor.

(Andere voorbeelden van kevers die zich in nesten van bijen of wespen ontwikkelen: oliekevers; Meloë autumnalis Olivier, 1792, Meloë brevicollis Panzer, 1793, Meloë proscarabaeus Linnaeus, 1758, Meloë rugosus Marsham, 1802, Meloë variegatus Donovan, 1793, Meloë violaceus Marsham, 1802, Cerocoma schaefferi (Linnaeus, 1758), Lytta vesicatoria (Linnaeus, 1758) en Sitaris muralis (Foerster, 1771) en de mierkevers; Trichodes apiarius - de bijenwolf - en Trichodes alvearius.) Enkele soorten Dermestidae (spektorren) komen ook hoofdzakelijk in nesten van wilde bijen voor. Zij leven van dode dieren, nestmateriaal of van de restjes na vervelling en verpopping. In tegenstelling tot de vorige soorten zijn zij niet parasitair.)